Ένα πλήθος η ζωή μου όλη,

μήπως φοβάσαι πια και συ

τον κόσμο να κοιτάς;

Μεσάνυχτα· και κίτρινο ημίφως

το τέλος να μου τραγουδά.

​

ΡΕΦΡΑΙΝ

​

Μαζί μου κλαίει η αυγή, μαζί μου τραγουδάει.

Με της ζωής μου νότες φτιάχνει μουσική

και το τραγούδι της τα δάκρυα στεγνώνει

για να μπορέσω να ζήσω απ’ την αρχή.

​

Που χάνομαι σαν άσπρο πιόνι,

βασίλισσα, μη με μισείς,

ποτέ μη με ξεχνάς.

Το αίμα μου θα γίνει τώρα σκόνη,

χαρούμενα να μου τραγουδάς.

​

© The Lilac Tree Poetry, by Gabriel Romanos.