Της σιωπής το τραύμα είναι πιο βαθύ

απ’ τις λέξεις που θα πεις.

Πλήγωσέ με αν θέλεις, όπου κι αν με βρεις·

μόνο σπάσε τη σιωπή.

​

Σαν θολό αστέρι, μεσημέρι μακριά,

σε θυμάμαι που είχες το ένα χέρι εκεί ψηλά.

Σαν μικρό λουλούδι μες το χώμα τραγουδάς

κι ένα δάκρυ στάζει σαν σε νιώθω εκεί ψηλά.

​

Έχω θάψει φίλους μες το παρελθόν,

θα σε ψάξω θα σε βρω.

Κι αν φωνές ακούω μέσα στη σιωπή

η μορφή σου είναι εκεί.

​

Και ζητάω ν’ αναπνεύσω πάλι,

να μπορέσω της ζωής τον δρόμο μου να ξαναβρώ.

Για λίγο μόνο έστω τη μορφή σου

μες τον ήλιο πάλι να ονειρευτώ.