Με λευκό το πρόσωπο

και κόκκινα τα μάτια·

τα δυο σου χέρια αγκάθια

με ματώνουν σιωπηλά.

Μακρινός απόηχος

η μνήμη της πληγής σου·

μην κλαις, αλλά θυμήσου

πως με πρόδωσες πικρά.

​

Θρόνοι κοντά σου δε με δελεάζουν,

τρέμω στη σκέψη της τρελής σκιάς σου.

Κοίτα να φύγεις πριν να σε προφτάσουν

δράκοι που κρύβεις μέσα στην καρδιά σου.

Θρόνοι φτιαγμένοι μες τα όνειρά σου

θέλουν με λάμψη να με ξεγελάσουν.

Δράκοι με φλόγες τα χαμόγελά σου

θέλουν κρυφά να με κατασπαράξουν.

​

Τραγικός σαν ήρωας

να τρέχω στις πλατείες

να ψάχνω σωτηρίες

απ' το άλλο μου εγώ.

Μεθυσμένο αύριο,

που χθες πια έχεις γίνει,

ντύθηκες στα άσπρα,

πώς να βλέπω πια μπροστά;